Zygmunt Marek Miszczak

Wiosna

Krzyczą wróble wniebogłosy;
Roztańczyły się motyle
- Wróżą ludziom lepsze losy.
Lato będzie już za chwilę!

Wróble płoche i skrzydlate
Wróżą: - Wiosna przyszła wreszcie!
Będzie rządzić całym światem!
Spójrzcie wokół i uwierzcie!

Uroczyście wydzwoniła
Na cześć słońca swe peany;
Potem we mnie obudziła
Serce, biciem zwariowanym.

Teraz to już tylko czekać,
Aż się sama w tym pogubi
I przeszyje wskroś człowieka.
Kto z nas tego w niej nie lubi?

Dudnią deszcze, jak w symfonii;
Wystukują z wielką siłą,
Że już koniec monotonii:
Czas na radość! Czas na miłość!

Chciałbym chwilę się zatrzymać –
Zadumany i radosny,
By policzki ponadymać,
Biorąc w nozdrza zapach wiosny;

By raz jeszcze się zadziwić:
Słońcem, rosą, kwiatem, cieniem!
… Potem kogoś uszczęśliwić
Tym wiosennym zadziwieniem.