Zygmunt Marek Miszczak
Zaszumiały stare drzewa
Zaszumiały stare drzewa na prastarym globie.
O czym szumią? Za czym tęsknią? Ja opowiem Tobie:
Najpierw korzeń zapuściły mocno w żyzną glebę,
Zaś korony modrzewiowe tańczą ponad niebem.
Żaden wietrzyk ich nie złamie – szumią światu wszemu,
Wspominając to, co było bardzo dawno temu.
Czasem tylko gną się cicho – lekkie ich pokłony
W noc jesienną odbierają wszystkie świata strony.
Żadna moc ich nie zwycięży, bo na samym szczycie
Śpiewa wiatrem kołysane jedno ptasie życie.
Choćby w gniazdo uderzyły wiatry oraz burze,
Nigdy wichrom nie ulegną owi ptasi stróże.
Bóg, co hołdy swe odbiera w słodkim ptasim śpiewie,
Dał człowieka człowiekowi, ptakom zaś – modrzewie…
Zaszumiały stare drzewa na prastarym globie.
O czym szumią? Za czym tęsknią? Ja opowiem Tobie:
Najpierw korzeń zapuściły mocno w żyzną glebę,
Zaś korony modrzewiowe tańczą ponad niebem.
Żaden wietrzyk ich nie złamie – szumią światu wszemu,
Wspominając to, co było bardzo dawno temu.
Czasem tylko gną się cicho – lekkie ich pokłony
W noc jesienną odbierają wszystkie świata strony.
Żadna moc ich nie zwycięży, bo na samym szczycie
Śpiewa wiatrem kołysane jedno ptasie życie.
Choćby w gniazdo uderzyły wiatry oraz burze,
Nigdy wichrom nie ulegną owi ptasi stróże.
Bóg, co hołdy swe odbiera w słodkim ptasim śpiewie,
Dał człowieka człowiekowi, ptakom zaś – modrzewie…