Zygmunt Marek Miszczak

O starej przyjaźni

Każda przyjaźń znaczy wiele.
Krzyś i Grześ to przyjaciele.
Grzegorz celnie piłkę kopie;
Do Krzysztofa mówi: „- Chłopie!

Gdybym ja miał tyle wzrostu,
Strzelał z główki bym po prostu”.
W takich chwilach Krzyś z Grzegorzem
Chce wytrzymać, lecz nie może.

Tylko czekać a odpowie:
„- Lewandowski... w cudzysłowie!
Raz poczytałbyś Norwida!
Spróbuj wreszcie. To się przyda.”

Tym sposobem – moi mili -
Zamieniają się po chwili
W obrażone, pełne buty,
Nasrożone dwa koguty

(Stoi oto – rad czy nie rad -
Tu: sportowiec – tam: literat;
Ten pokpiwa, ten się droczy
I, choć patrzą sobie w oczy,

Nie wiadomo, jaka siła
Dwóch urwisów połączyła).
... I dopiero, gdy Rocznica
Rozpogadza dzielne lica,

Jedna druhów nie na żarty
Tamten rok czterdziesty czwarty...
Wtedy obaj razem miękną.
Przyjaźń bywa rzeczą piękną,

Stąd dziękują Krzyś i Grzesio,
Że przetrwała lat sześćdziesiąt.