Zygmunt Marek Miszczak

Zapłakany krasnoludek

- Proszę Pani! Proszę Pani!
Świat jest dziwny niesłychanie:
Krasnal trzyma dłoń na skroni;
Wieczne pióro trzyma w dłoni;

    Z łezką w oku, minką rzewną
    Patrzy na nas i na pewno
    Pisze bardzo smutne baśnie:
    O Księżycu, który gaśnie;

Kwiatku, który nie dojrzewa;
O słowiku, co nie śpiewa
I o strasznie gorzkim smutku
Zapłakanych krasnoludków.

    - Proszę Pani! Proszę Pani!
    Gdy ktoś kogoś bardzo zrani,
    To jest na to jedna rada:
    Rękę podać Mu wypada,

By nie płakał dłużej skrycie.
Może Wy Go pocieszycie?