Zygmunt Marek Miszczak

Chodźmy razem się pokłonić...

Zapachniały w środku lata sady i jabłonie,
Więc za piękno tego świata Bogu się pokłonię.
Wiatr poniesie słowa Psalmu hen, na dzikie pola,
Tam, gdzie hołd oddają Stwórcy brzoza i topola;

Gdzie strumienie chwalą Boga niemym ciszy krzykiem.
Chodźmy razem się pokłonić na te pola dzikie.
Tu woń lata się unosi, niby dym z ogniska
I tu wielkie dzieła Boże zobaczymy z bliska.

Jeśli pójdziesz razem ze mną, ujmie nas za dłonie
Ten, co stworzył dzikie pola, sady i jabłonie;
Co je kwieciem tak obsypał, że nie można piękniej.
Chodźmy Bogu się pokłonić, bo nam serce pęknie!

Bowiem w pięknu tego świata, niczym w serc kolebie
Zawarł Stwórca Bożą Miłość do mnie i do Ciebie.